🌷 මහාමායා දේවිය සොඳුරු සිහිනයක් දකියි.

සිහිනය යනු අපූරු දෙයකි. සිහිනයෙන් අනාගතය පෙනෙයි. අනතුරු පෙනෙයි. යහපත පෙනෙයි. බොහෝ තොරතුරු දැක්වීමේ හැකියාව ඇතැම් සිහිනවලට ඇත්තේය. එනිසා ම එකල ස්වප්න ශාස්ත්‍රය නමින් වෙන ම විෂයක් දියුණු කොට තිබුණේය. සිහිනයක් දුටු කල්හි එය ජීවිතයට සම්බන්ධ සුවිශේෂී දෙයක් නම් සිතෙහි කාවදියි. සාමාන්‍යයෙන් පෙනෙන සිහින අවදි වූ විට අමතක ය. මහමායා බිසව ද සිය ජීවිතය පිළිබඳව අපූරු සිහිනයක් දුටුවාය.

ඒ ඇසළ පොහෝ දවසෙකි. ශාක්‍ය රාජධානියේ ඇසළ නැකැත් කෙළිය නමින් සත් දිනක මහා සැණකෙළියක් පැවැතුණේය. එය නිමා වූ ඇසළ පොහෝ දා මහාමායා දේවී තොමෝ සිය රාජවංශයේ චාරිත්‍රානුකූලව මහදන් දී, දවස පුරා පෙහෙවස් සමාදන් ව සිරියහනෙහි සැතපී සිටින්නී සුව නින්දට වැටුණාය. මැදියම් රැයෙහි ඕ සොඳුරු සිහිනයක් දකියි. එය ඉතා මනරම් ස්වප්නයකි.

ධතරාෂ්ට්‍ර, විරූඪ, විරූපාක්ෂ, වෛශ්‍රවණ යන සිව්වරම් දෙව්මහරජවරු සිව් දිශාවෙන් පැමිණියෝය. පැමිණ ඇය සැතපී හුන් සිරියහන සිව්කොණින් ඔසොවා අහසින් ගොස් හිමාල පර්වත මුදුනෙහි පිහිටි අනවතප්ත විල්තෙර රත් ගල්තලායෙහි මල් පිපී ගිය මහා සල්රුක් සෙවණක තැබුවෝය. එකෙණෙහි ආවෝ ඒ සිව්මහරජුන්ගේ අගමෙහෙසියෝ ය. අගමෙහෙසි දෙව්අඟනෝ ඇය නැගිටුවා අනවතප්ත විලට කැඳවාගෙන ගොස් ස්නානය කරවා, දිවසළුපිළි හඳවා, දිව සුවඳ ගල්වා, දිවමල්මාලා පළඳවා, දිවමල් අතුළ යහනෙහි සැතැපුවෝය. ඈ මල් යහනෙහි සුවසේ සැතැපී හුන්නාය. එසඳ රිදී පැහැයෙන් දිලෙමින් සිඟිති ඇත්පොව්වෙක් එනු ඇයට පෙනුණි. සිඟිති ඇත්සොඬින් සුදුනෙළුමක් දරා ඔසොවා සිටියේය. හේ රන් පව්වට නැග ඉන් බැස, රිදී පව්වට නැග ඉන් බැස උතුරු දෙසින් පැමිණියේය. දේවිය වෙත අවුත් සිඟිති සොඬ ඔසොවා කුංචනාද කළේය. දේවිය වටා තුන්වරක් පැදකුණු කළේය. අනතුරුව ඇයගේ දකුණැලයෙන් කුසට ඇතුළුවන බවක් දැනී ගියේය.

ඕ වහා අවදි ව නෙත් හැර බැලුවාය. ‘හෝ…. මෙය ස්වප්නයකි!’ ලෝසත භවදුකින් මුදවනු වස් සාරාසංඛෙය්‍ය කල්ප ලක්ෂයක් මුළුල්ලෙහි අප්‍රමාණ කැපවීමකින් පෙරුම් පුරා ගමනාන්තයට පැමිණි මහා පුරුෂයෙකු තුසිත දෙව්ලොවින් චුත ව මනුලොව මව්කුස පිළිසිඳගත් උතුම් මොහොත එය ය.

(උපුටා ගැනීම: අච්ඡරිය මනුස්සෝ ග්‍රන්ථයෙනි)