“පින්වත් මහණෙනි, යම් කිසි භික්ෂුවක් අනුන්ට ධර්ම දේශනා කරන විට මෙබඳු සිතකින් යුක්ත නම්, ‘අනේ මගේ මේ ධර්මය මේ උදවිය අහනවා නම්! අහල මං ගැන පහදිනවා නම්! පැහැදිලා ඒ පැහැදුණු බව මට කියනවා නම්!’ කියල. පින්වත් මහණෙනි, අන්න එබඳු සිත් ඇති භික්ෂුවගේ ධර්ම දේශනාව අපිරිසිදු යි.

පින්වත් මහණෙනි, යම් කිසි භික්ෂුවක් අනුන්ට ධර්ම දේශනා කරන විට මෙබඳු සිතකින් යුක්ත නම්, එනම් ‘භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් මේ ධර්මය මනා කොට දේශනා කරලයි තියෙන්නේ (ස්වාක්ඛාතෝ භගවතා ධම්මෝ). මේ ධර්මය මේ ජීවිතයේ දී ම අවබෝධ කරන්න පුළුවන් (සන්දිට්ඨිකෝ). හැම කාලයක ම නොවෙනස් ව අත්දකින්න පුළුවන් (අකාලිකෝ). ඇවිත් බලන්න කියා පෙන්වන්න පුළුවන් (ඒහිපස්සිකෝ). තමා තුළට පමුණුවා ගත යුතු දෙයක් (ඕපනයිකෝ). බුද්ධිමතුන් විසින් වෙන් වෙන් වශයෙන් අවබෝධ කර ගත යුතු දෙයක් (පච්චත්තං වේදිතබ්බෝ විඤ්ඤූහී). ඇත්තෙන් ම මාගේ ධර්මය මේ උදවිය අසනවා නම්, අසාගත්තා වූ ධර්මය වටහා ගන්නවා නම්, වටහාගෙන ඒ අනුව පිළිපදිනවා නම් කොයි තරම් හොඳ ද’ කියල ධර්ම සුධර්මත්වය හේතු කොට ගෙන ධර්මය දේශනා කරනවා නම්, කරුණාව හේතු කොට ගෙන ධර්මය දේශනා කරනවා නම්, දයාව හේතු කොටගෙන ධර්මය දේශනා කරනවා නම්, අනුකම්පාව හේතු කොට ගෙන ධර්මය දේශනා කරනවා නම්, පින්වත් මහණෙනි, අන්න එබඳු භික්ෂුවගේ ධර්ම දේශනාව නම් පිරිසිදු යි.”

(උපුටා ගැනීම: චන්දූපම සූත්‍රය – සංයුත්ත නිකාය 2)