275. “අපි කවුරුත් මැරෙන උදවිය බව බොහෝ දෙනෙක් දන්නෙ නෑ. එහෙත් යම් කෙනෙක් තේරුම් ගත්තොත් තමනුත් මැරෙන බව එනිසාම මේ කෝලාහල සංසිඳෙනවා.

276. මේ ඇත්ත තත්වය දන්නෙ නැති උදවිය කල්ගෙවන්නේ නොමැරෙන අය හැටියට හිතාගෙනයි. එහෙත් යමෙක් මේ යථාර්ථය දන්නවා නම්, කෙලෙසුන්ගෙන් රෝගී වෙච්ච සමාජය තුළ එයා නීරෝගීව සිටිනවා.

277. බොළඳ වැඩ පිළිවෙලකින්, කිලිටි මතවාද ඇති ව්‍රත සමාදානයෙන්, අපිරිසිදු බඹසරින් උසස් දියුණුවක් ලබන්ට බැහැ.

278. යමෙක් තුළ සබ්‍රහ්මචාරීන් වහන්සේලා ගැන ගෞරවයක් නැති නම් එයා සද්ධර්මයෙන් ඈත් වෙනවා. අහසට පොළොව වගෙයි.”

මේ වනාහී ආයුෂ්මත් සභිය නම් රහත් මුනිඳුන් වදාළ ගාථාවන්ය.

(සභියත්ථේරගාථා – ථේරගාථාපාළි)