“පින්වත් මහණෙනි. ධර්මයේ හැසිරෙන්නට කම්මැලි කෙනා පාපී අකුසල ධර්මයන්ගෙන් ගැවසුණු සිතින් යුක්තව දුකසේ ම යි ඉන්නේ. තමන්ගේ ජීවිතයට සලසා ගන්නට තියෙන අති විශාල යහපතක් පිරිහෙළා ගන්නවා. නමුත් පින්වත් මහණෙනි, ධර්මයේ හැසිරෙන්නට පටන් ගත් වීරියෙන් යුක්ත කෙනා පාපී අකුසල ධර්මයන්ගෙන් වෙන් වුණු සිතින් යුතුව සැපසේ ම යි ඉන්නේ. තමන්ගේ ජීවිතයට සලසා ගන්නට තිබෙන අති විශාල යහපත උදාකර ගන්නවා.

පින්වත් මහණෙනි. ළාමක වූ දෙයකින් ශ්‍රේෂ්ඨත්වයට පත්වෙන්නට පුළුවන් කමක් නෑ. ශ්‍රේෂ්ඨ වූ ශ්‍රද්ධා, වීරිය ආදියෙන් ම යි ශ්‍රේෂ්ඨත්වයට පත්වෙන්නේ. පින්වත් මහණෙනි, මේ ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය ඉතා මිහිරි පැණි බීමක් වගේ රසවත්. ………..

පින්වත් මහණෙනි, තමාගේ යහපත අපේක්ෂා කරන කෙනා විසින් අප්‍රමාදීව ධර්මයේ ම යි හැසිරෙන්නට ඕන. අනුන්ගේ යහපත අපේක්ෂා කරන කෙනා විසිනුත් අප්‍රමාදීව ධර්මයේ ම යි හැසිරෙන්නට ඕන. තමාගේත් අනුන්ගේත් යහපත අපේක්ෂා කරන කෙනා විසිනුත් අප්‍රමාදීව ධර්මයේ ම යි හැසිරෙන්නට ඕන.”

(දුතිය දසබල සූත්‍රය – සං.නි. 2)